Извадоци II
Извадок:
На крајот на XIV век, централниот дел на Матија(арванија) бил нарекуван Спатенија, по градчето Спатена(спата), или можеби по името на македонскиот христијански род СПАТЕН, кој во тоа време управувал со оваа област. Од лозата на овој род произлегол моќниот властелин Иван Спат-ен кој управувал со областа Арта (1374-1400). На тој род му припаѓале исто така и властелите Комнен Спата (1393) и Никола Спата (1396). (страна 85 фуснота 269)
Земајќи ги авторите кои ги употребува Поповски во неговото дело, е во право кога зборува за Спатенија и воопшто за Спатите. Но да видиме што тие извори зборуваат за Спатите:
Между тракийските колена, които живели на юг от Балкана, особено изпъквал войнственият и независим планински народ в Родопа, който у Херодот се нарича сатри (албан. satъr — меч), а у Тукидид меченосни дии (μαζαιροφόροι). По найвисоките планини те имали прорицалище на Дионис с пророци, беси (βήσσοι) и с жрица, както в Делфи. По албански bessъa значи вяра, вярност; с това се обясняват името и народността на тия жреци. http://nevistini.blog.com.mk/node/257225 и http://promacedonia.com/ki/ki_2.htm
Значи спатите носеле име на Нож, Меч, Сабја, Секира и други форми остри предмети. Што значи Спата и Шпата на Албански јазик?
English (2 entries.) | Shqip (2 hyrje.) |
|---|---|
| sword | shpatë {f} |
| sword | pallë {f} |
| *** End of table *** | *** Fundi i tabelës *** |
English (2 entries.) | Shqip (2 hyrje.) |
|---|---|
| ax, axe (n) | sopatë {f} |
| ax, axe (v) | pres me sopatë {f} |
| *** End of table *** | *** Fundi i tabelës *** |
За потврда на речникот и автентичноста негова можете да пробате тука: http://www.argjiro.net/fjalor/
Од каде потекнува овој збор?
The word derives from Ancient Greek σπάθη (spathe), "any broad blade, of wood or metal" but also "broad blade of a sword".[1] (Most possible is that spatha is the Romanization of the Doric Greek *σπάθα spatha). The word remains today as Greek σπάθη (spathe), fem. and σπαθί(spathi), neut.; the Latin word became French épée, Portuguese and Spanish espada, Italian spada, Romanian spadă and Albanian shpata, all meaning "sword". http://en.wikipedia.org/wiki/Spatha
Значи името Спата, коренот го наоѓа во Старогрчкиот јазик, а денес на Балканскиот Полуостров го користат само Албанците! Зошто? Затоа што албанскиот јазик е потомок на старите јазици кои ги зборувале старите народи на овие простори. Зошто освен албанците никој не го користи тој збор? Затоа што останатите користат туѓи јазици, јазици кои се увезени, и кои имаат мали врски со античките народи. Што означува зборот Спата(Шпата) на денешниот Македонски јазик? Не ни објаснува господинот Поповски. Зошто? Затоа што не знае! Ами ако не знае како пишува книга? Пишува книга, затоа што денес секој може да напише книга, да граба туѓи импознантни историски ликови и да ги маскира како свои. Но дали тоа успева? Секако дека не успева, затоа што светот знае кои биле Шпатите(Спатите).
Еве како хрватскиот Албанолог Милан Шуфлај ги евидентира:
Или како други тоа го знаат и го нарекуваат со се референци:
Gjin Bue Shpata, or John Bua Spata (see below about names) (d. 1399) was an Albanian despot of Despotate of Arta.[1]. He is part of the noble Shpata family[2]. Gjin Bue Shpata was born in Delvina. He was despot of Angelokastron and Acheloos (1358-1399), Lord of Arta 1375, Lord of Lepanto, Despot of Arta and Lepanto.[3] http://en.wikipedia.org/wiki/Gjin_Bua_Shpata
И генеалогија:
Muriq Shpata or Maurice Shpata was the despot of Despotate of Arta after the death of his brother, Gjin Bue Shpata. He served until his death in 1415.[1] His brother Jakup Shpata succeeded him. http://en.wikipedia.org/wiki/Muriq_Shpata
И така се до ден денешен, каде семејството Шпата има свои потомци, исто како семејството Топи(ја), Музака, Кастриоти, Дукаѓини идр. Фалш работа на Поповски уште еднаш.
Извадоци:
Како Гего мирдитите се дојденци и Тоските...
1. Дека никаде Иречек не го тврди тоа, туку спротивното, дека ги изедначува Албанците (тогашни оние од 19 век) со оние од 11, 12, 13, 14 ... Век е доволен само овој фрагмент превземен од книгата на Иречек, а постиран и на друга тема на овој блог, и тој фрагмент гласи вака:
"Албанците, макар и найстар народ на полуострова, нигде не се споменават по-рано от XI в. Те наричали себе си шкипетари, което, както твърдят някои писатели, значи „планински жители”, а своята страна — Шкиперия. Славяните ги именувалиарбанаси, гърците — ἀρβανῖται, на Запад — albanenses. Това е също местно, вероятно старонародно име. На говора на тоските „арбери” или „арбереши” значи албанец, а планинската страна между Валона и Аргирокастро се нарича Арберия; на говора на гегите Арбения се нарича цяла Албания, а у планинците това име носи предимно крайбрежието при Драч. Явно е, че славянското, франкското и гръцкото име са заети от говора на гегите (северните албанци). В историческите извори албанците се явяват за пръв път през време на Маниаковото въстание (1043 г.) под името ἀλβανοί. От това време те се споменават по-често в гръцки, латински и славянски извори. Те живеели на родове по недостъпните планини, като полудиви овчари, под управлението на местни водачи. В стари сръбски паметници от XIV в. се споменават албанските села по Шар и при сливането на двата Дрина, гдето били подчинени на Дечанския и Призренския манастир. Две места, наричани Арбанаси и вероятно населени с албанци, се срещат през това време между македонските славяни, едното в Жеглиговския окръг, другото при Прилеп. Албанци скитали със стадата си и в Сърбия." http://nevistini.blog.com.mk/node/257225 и http://promacedonia.com/ki/ki_13.htm
Уште една лага на вашето конто господине "истражувач".
2. Дека Михаил Аталиот, никаде на ниедно место во неговите документи не кажал за Албан-Шкоти, јас тука ќе го приложам оригиналниот документ напишан од Михаил Аталиот, а преведен од страна на Роберт Елси (Rober Elsie) на англиски јазик:
1038, 1042, 1078
Michael Attaleiates:
The First Byzantine References
Michael Attaleiates was a Byzantine lawyer and historian who rose to high office under the emperors Romanus IV (r. 1067-1071) and Michael VII (r. 1071-1078). His 'History', covering the years 1034-1079, is a largely eyewitnessed account of political and military events in the Byzantine Empire. It was during this period that the Byzantine Greeks first took note of the Albanians as a people.
When the Emperor Michael (1), who passed away in piety and whose home is known to have been the province of Paphlagonia, took up the sceptre of the Byzantine Empire, the Agarene (2) people in Sicily in the West were defeated by Byzantine naval and land forces.
And had not the well-known George Maniakes, who had been entrusted with the general command, been eliminated on the slanderous accusation that he was hungry for power, and had not the military command of the war been transferred to others, that large and renowned island, blessed with large cities knowing no lack of precious goods, would still be under Byzantine control. Now, however, jealousy has destroyed not only the man and his endeavours, but also that enormous undertaking (3). For when subsequent commanders made base and shameful plans and decisions, not only was the island lost to Byzantium, but also the greater part of the army. Unfortunately, the people who had once been our allies and who possessed the same rights as citizens and the same religion, i.e. the Albanians and the Latins, who live in the Italian regions of our Empire beyond Western Rome, quite suddenly became enemies when Michael Dokenianos insanely directed his command against their leaders...
Constantine IX Monomachos (4) proved to be more benevolent on the imperial throne than his predecessor. He conveyed imperial honours and gifts to almost everyone with ambition, and delighted his subjects. Suddenly storm clouds gathered in the West and threatened him with nothing less than destruction and expulsion from the throne. The aforementioned George with the surname Maniakes, thirsting for blood, began an uprising in the Italian part of the Empire with Byzantine and Albanian soldiers there, being offended because the emperor had shown him a lack of respect and fearing the emperor in view of previous hostilities. He caused great turmoil in the rest of the army opposing him and took it over. After having set up his camp at a two days' march from Thessalonika, he made his attack on the imperial camp in the evening...
When this had taken place and the usurpers had gradually calmed down, another disaster began to take its course and to spread like a poisonous weed intent on destroying the crops. The danger came from the city of Epidamnus (Durrës). The Protoprohedros Duke Basiliakes, who had been sent there by the emperor, having succeeded in avoiding Bryennius and withdrawing from Adrianopole, took over Durrës and assembled an army there from all the surrounding regions. By soliciting support for his side by means of substantial gifts, he succeeded in having the Franks enter his territory from Italy and attempted to make use of them for his side. By various pretences and means, he collected money from everyone under his order and command, set up a list and used as a pretext for this arms buildup the fact that he intended to attack Bryennius as a renegade. Once he had ensured that he had indeed assembled a large army and forces fit for action, composed of Byzantine Greeks, Bulgarians and Albanians and of his own soldiers, he set off and hastened to Thessalonika...
http://www.albanianhistory.net/texts15/AH1038.html
Каде тука господине Поповски гледате Албано-Шкоти, каде тука на овој документ воопшто се споменати некакви племиња од западна и северозападна Европа? Овој документ, целосно ги руши и разоружува Србските тези и теории, кои ти прифаќаат и ваквите Србски "деца" како Поповски, но во различна варијанта, не сакајќи воопшто да им се "даде" никаков историски вредносен објект на Албанците, претворајќи ги нив, во луѓе без историја, без култура, притоа докажувајќи го тоа, со една голема манипулација на изворните и автентичните автори, кои во ниеден фрагмент и дело нивно, не реферираат нешто такво, туку напротив, спротивното. Со ова, потполно се разоружуваат и фејк изворите србски кои лажат на најподмолен начин кои пласираат лажни документи по интернет форуми и интернет страници, каде наводоно Манијакот носел Арапи од Кафказ на Балканскиот полуостров како негови војници. Типична Србска кованица, која за жал, ја прифатиле некои "Македонски истражувачи", но не радува фактот што тие се само аматери во целост.
3. Тоа што Ана Комнина го кажала во никој случај не ги исклучува Арбаните(Арваните), претците на денешните Албанци како жители на тие предели. Но дека Ана Комнина ги споменува сепак Албанците, е друга работа, каде и тука вие господине Поповски, се обидувате да манипулирате и интерполирате со документите. Еве го (писмото) документот на Ана Комнина:
Како не сте можеле нешто што толку паѓа во очи, да го приметите и евидентирате во вашата книга? Или имате проблеми со видот? Јас мислам дека имате гносеолошки а и проблеми со логиката. Но би требало да посетите и офтамолог. Видот не ви е баш најдобар. И секако, да не се збуните и да мислите дека сево ова е кованица (како вашата), името Albanians можете да го трансформирате во Arbanians/Arvanit и пак ќе го имате истиот епилог.
Извадоци:
Дека старите жители на Арванија (арванон) биле словени, покрај Hahn, Safarik, Cange, Ami Boue, Irecek, Mulder, Holder, MacCenzi, Irby, Georgiev, Селиштев, оваа теза ја застапува и Милан Шуфлај кој вели дека “Во етничката пенетрација на Словените односно Арбанасите во Арбанија значајна улога играле економските услови... во раниот и средниот век вдливо било присуството на словенскиот елемент”… (страна 117, извор Милан Шуфлај-Срби и Арбанаси 10)
Hahn, Vajgand, Hirt, Tomasek, Селиштев, Георгиев и други соопштуваат дека “Македонскиот словенски елемент на Нови Епир(арванија) бил непрекинато присутен од најстари времиња”.
Дека старите жители на Арванија, не биле Словени, сите покрај сите овие автори, има и други автори кои ја докажуваат таа теза, и се на добар пат. Ниеден од наведените автори не зборувза за Словенски елемент пред 7 и по 7 век, туку сите зборуваат за Албанскиот (караткерен различит од другите) елемент. Не сите се се сложуваат за Албанските корени кај Илирите, но сите се едногласни кога се работи за Староста на тој народ, кој влечи корени од време на Антиката па се до ден денешен. Така да кога станува збор за некои од горенаведените автори, неколкумина од нив, дури и се надополнуваат, пример Георгиев со Иречек ( и двата Руси), каде Георгиев смета дека Албанците како и јазикот така и етносот нивни потеклото го наоѓаат кај Дако-Мизите кои биле една форма на Траки во тој голем антички свет на племиња. Така Георгиев стои на мнението дека:
VIII. Albanians and Rumanians
Whether the Albanians are the successors of die Illyrians or the Thracians is a problem that has long been debated. Today the Albanians dwell in a region that was known in antiquity as Illyria. For that reason the Albanians have often been regarded as the heirs of the ancient Illyrians, although there are no other data supporting such a claim. In the same way, the Bulgarians might be considered as Thracians if the other Slavonic peoples and languages were not known.
But many linguists and historians, e.g. H. Hirt, V. Pârvan, Th. Capidan, A. Philippide, N. Jokl, G. Weigand, P. Skok, D. Detschew, H. Baric', I. Siadbei, etc. have put forward very important considerations indicating that the Albanians cannot be autochthonous in the Albania of today, that their original home was the eastern part of Mysia Superior or approximately Dardania and Dacia Mediterranea, i.e. the northern central zone of the Balkan Peninsula, and part of Dacia.
Now, however, when it is clear that Daco-Mysian and Thracian represent two different IE languages, the problem of the origin of the Albanian language and the Albanians themselves appears in quite a new light. The most important facts and considerations for determining the origin and original home of the Albanians are the following.
1. The Illyrian toponyms known from antiquity, e.g. Shköder from the ancient Scodra (Livius), Tomor from Tomarus (Strabo, Pliny, etc.), have not been directly inherited in Albanian: the contemporary forms of these names do not correspond to the phonetic laws of Albanian. The same also applies to the ancient toponyms of Latin origin in this region.
2. The most ancient loanwords from Latin in Albanian have the phonetic form of eastern Balkan Latin, i.e. of proto-Rumanian, and not of western Balkan Latin, i.e. of old Dalmatian Latin. Albanian, therefore, did not take its borrowings from Vulgar Latin as spoken in Illyria.
3. The Adriatic coast was not part of the primitive home of the Albanians, because the maritime terminology of Albanian is not their own, but is borrowed from different languages.
4. Another indication against local Albanian origin is the insignificant number of ancient Greek loanwords in Albanian. If the primitive home of the Albanians had been Albania itself, then the Albanian language would have to have many more ancient Greek loanwords.
5. The Albanians are not mentioned before the 9th century a.d., although place names and personal names from the whole region of Albania are attested in numerous documents from the 4th century onwards.
6. The old home of the Albanians must have been near to that of the proto-Rumanians. The oldest Latin elements in Albanian come from proto-Rumanian, i.e. eastern Balkan Latin, and not from Dalmatian, western Balkan Latin that was spoken in Illyria. Cf. the phonetic development of the following words:
| Vulgar Latin caballum 'horse' | Rum. cal, Alb. kal |
| Vulgar Latin cubitum 'elbow' | Rum. cot. Alb. kut |
| Vulgar Latin lucta 'struggle, fight' | Rum. lupt, Arum. luft, Alb. luftë |
Therefore Albanian did not take shape in Illyria. The agreement in the treatment of Latin words in Rumanian and in Albanian shows that Albanian developed from the 4th till the 6th century in a region where proto-Rumanian was formed.
7. Rumanian possesses about a hundred words which have their correspondences only in Albanian. The form of these Rumanian words is so peculiar (e.g. Rum. mazre = Alb. modhullë 'pea(s)') that they cannot be explained as borrowings from Albanian. This is the Dacian substratum in Rumanian, whereas theAlbanian correspondences are inherited from Dacian.
The above arguments are well known, but they have not been regarded as sufficient for a definitive solution of the problem. The most important fact to be revealed has been the separation of Daco-Mysian from Thracian. It has thus been established that the phonemic system of Albanian is descended directly from the Daco-Mysian.
In this way it has been definitively proved that Albanian is descended from Daco-Mysian. Therefore the primitive home of Albanian is a Daco-Mysian region, probably Mysia Superior (Dardania, Dacia Mediterranea) or western Dacia. This fact enables us to explain the numerous typical agreements between Albanian and Rumanian.
Rumanian and Albanian took shape in the Daco-Mysian region;
Rumanian represents a completely Romanised Daco-Mysian and Albanian a semi-Romanised Daco-Mysian.
Целиот документ ќе го најдете на линкој кој следува http://groznijat.tripod.com/vg/vg.html
Дека Словените не биле од секогаш тука, а и во Арванитските простори истиот Георгиев, дава ваква студија за Словените и нивните преселби:
IX. The Slav Invasion
The last problem that I would briefly touch upon is the invasion of the Balkan Peninsula by the southern Slavs.
Byzantine authors inform us that from the 6th and 7th centuries a.d. onwards Slavs occupied large parts of the Balkan Peninsula, but they do not tell us how this invasion was carried out.
In Procopius' book 
, written about the middle of the 6th century, many toponyms from the Balkan Peninsula appear for the first time. In the 9th century some historians, e.g. M. Drinov and L. Niederle, made the attempt to explain several of them as Slavonic. But as at that time Slavonic onomastics was in its very beginning, this attempt was unconvincing. Today, after serious and thorough study in the field of Slavonic onomastics, Slavonic toponyms can with certainty be determined in the above-mentioned work of Procopius.
За целото истражување, на линкот кој следува http://groznijat.tripod.com/vg/vg.html
За Константин Иречек имено имам напишано на посебна тема и разглобено подобро фактите кои се однесуваат на Албанците http://nevistini.blog.com.mk/node/257225 а некои од нив ќе ги постираме и тука. Преку Иречек, ќе осознаеме и за Johan Georg von Hahn, австрискиот конзул во Албанија, кој истражувал на тие простори, и дошол до сознание дека Албанскиот јазик е потомок на Трако-Илирскио и дека единствено со него, можат и етимолошки и семантички да се расветлат многу историски (антички) дилеми, со кои се соочува денешницата(19 век, па и до ден денес). Да видиме што ни пренесува Иречек:
"Траките в сегашно време са напълно изчезнали; техни романизирани потомци са днешните румъни. От илирите и епиротите е останал само дивият коренен народ албанци, или арнаути (славян. арбанаси), на брой 1 300 000 души. Според издирванията на Хан от илирите в същност водят рода си гегите в Северна Албания, а от епиротите — тоските в Южна. (0. G. Hahn, Albanesische Studien, II, стр. 218.) Древната погранична река между илири и епироти Шкумба разделя и сега още техните потомци, геги от тоски. Разликата, която съществува между диалектите на двете албански колена, е значителна и освен това бележито е онова взаимно отвращение, с което се срещат албанците от север и юг."
"Според мнението на д-р Фридрих Мюлер трако-илирите първи се отделили от общия индо-германски корен и като излезли от арменската планинска страна, заели Балканския полуостров. И така албанците са най-старият подир баските народ в Европа. Вече много по-късно отишли келтите на запад; подир тях следвали италийци и гърци, сетне германци и най-подир славяни, които според Фр. Мюлер последни се отделили от арийците."
Староста на јазикот според Иречек:
"Във всички езици на полуострова се срещат филологични особености, които не са нито от гръцки, нито от румънски, нито от славянски произход; само в албанския език изглеждат те незаимствувани и понеже той е най-старият език на полуострова, ние сме в правото да направим заключение, че тия особености безспорно произхождат от родствен нему елемент, т. е. от най-стария коренен, а сега изчезнал трако-илирийски език. Трако-илирийският език е основата, от която легналите върху ѝ езикови наслоения еднакво били изменени."
http://nevistini.blog.com.mk/node/257225
За делата на Hahn, кои се однесуваат на Албанците, сите истражувања и документи, во неговите студии за Албанците, можеме да најдеме во делото на Константин Иречек, кој многу решително го зема Hahn како извор и авторитет и наполно се сложува со Hahn-овите ставови и и стражувања. Неколку од нив ќе ги постираме тука. За жал, истражувањата на Hahn за Албанците, ги поседувам но не на Англиски јазик, или било кој од Словенските јазици (Бугарски, Србски, Руски итн.) но имаме кратка биографија претставена на Википедија, и друга страница. Почнуваме со тоа како Иречек го употребува Hahn:
"Траките в сегашно време са напълно изчезнали; техни романизирани потомци са днешните румъни. От илирите и епиротите е останал само дивият коренен народ албанци, или арнаути (славян. арбанаси), на брой 1 300 000 души. Според издирванията на Хан от илирите в същност водят рода си гегите в Северна Албания, а от епиротите — тоските в Южна. (0. G. Hahn, Albanesische Studien, II, стр. 218.) Древната погранична река между илири и епироти Шкумба разделя и сега още техните потомци, геги от тоски. Разликата, която съществува между диалектите на двете албански колена, е значителна и освен това бележито е онова взаимно отвращение, с което се срещат албанците от север и юг. "
От трако-илирския език са запазени незначителни останки у древните писатели; тая липса не се попълня дори и с грамадния брой запазени лични и местни имена. Хан сполучил да обясни много стари названия с помощта на албанския език, с което тъкмо се доказва както произходът на албанците от трако-илирите, тъй и родството между траки и илири. По-горе бе вече говорено за значението на имената сатри и беси. Ще приведем още няколко примера : Далмация илиДелмация = страна на овчарите (дельея — овца, дълмуар — овчар), Delminium = овче пасище (дельминъа), Dardania = страна на крушите (дардъа, множ. дардене = круша) и наистина тая страна изобилствува с диви круши; Cordio = хълм (кодръа, оттук също е името на гр. Скодра, Шкодра), Dimallon = две планини (ди, маль); планина Бора в Македония, боръа = сняг (и сега още в Албания има планини, които носят това име). Към примерите на Хан ние можем да прибавим един нов : името на босненската р. Лим изглежда, че отговаря на албанското Люм-и = река.
Неоснователността на тая теория най-добре излиза наяве в името Bylazora (Βυλαζῶρα). Тоя град лежи в Горна Македония, на Вардар, на мястото на днешния Велес, и за първи път се споменава около 216 г. преди Р. Хр. Мислят, че това название трябва да е чисто славянско : бяла зора. Наистина странно название! Според нашето мнение положително е непонятно как е могла да възникне мисъл да се даде на града такова поетично название. При това обикновено зората бива само червена. Ще прибавим още важния филологичен аргумент : по български от незапочнени времена се е казвало само бяла зора, а не била зора. Същинското значение на думата трябва да търсим в албанския език. На този език ura, ure е явно втората съставна част на думата Bylarora и значи мост;и Хан съвсем вярно забелязва, че, както изглежда, самата природа е отредила мястото на днешния Велес за мост през бързотечния Вардар и че такъв трябва там да е съществувал от онова време, когато човек почнал да строи мостове. Византийците и новогърците наричат Велес, албан. Вълъс — Βελεσσός, у турците той просто се означава с името Кюпрюлю, от кюпрю — мост.
http://nevistini.blog.com.mk/node/257225
"Впрочем најдобриот познавач на, “нему драгите Арнаути”, австриецот Hahn, вели дека тие се единствен народ во Европа кој нема своја историја, своја азбука, своја култура и традиција и што нема никаква книжевност. (страна 738, фудсоти 157 и 158)"
Со овие дадени податоци, ни се овозможува расветлување на делото на Hahn, и демаскирање од лагите на Петар Поповски кој тенденциозно го користи и го манипулира, го врти против Албанците, и го интерполира наголемо неговото истражување. Имено, Поповски ни раскажува во неговото дело дека Hahn и сметал дека Албанците се народ без Историја, Култура, Јазик и дека се пишелци кои дошле во 18 век, и дека од нив никогаш нема да постане напредна и европска цивилизација. Како тогаш господине Поповски Hahn толку безобразно лиже каде што плукал, и веднаш многу дрско почнува да ги нарекува Албанците Илири, нивниот јазик Индо-Европски, и да почне да ги одгатнува античките мистерии со помош на Албанскиот јазик. Со помош на Албанскиот јазик почнува да ја бара семантиката на античките градови, примерот погоре со Велес (bylazora), и во неговото истражување повеќе градови и села и тврдини и планини и реки и мориња се опфатени. Господине Поповски зошто го лажете "народот" ?
Многу кратка биографија за Hahn:
"Johann Georg von Hahn (11 July 1811 in Frankfurt am Main – 23 September 1869 in Jena) was anAustrian diplomat, philologist and specialist in Albanian history, language and culture.
In 1847, Hahn was named Austrian consul in Ioannina. He was transferred to Syros in 1851, and from 1869 was the consul-general in Athens. He is considered the founder of Albanian studies. He assembled and published source materials on Albanian language and culture, learned the Albanian language and demonstrated its membership in the Indo-European family of language."
http://en.wikipedia.org/wiki/Johann_Georg_von_Hahn
Исто така и нешто кратко, и дел од неговите истражувања тука:
1854
Johann Georg von Hahn:
Travels in Central Albania
German scholar and father of Albanian studies, Johann Georg von Hahn (1811-1869) was born in Frankfurt am Main and studied law in Giessen and Heidelberg. From 1834 to 1843, he worked for the legal authorities of the newly founded Kingdom of Greece. From 1843 to 1847, he represented the Prussian consulate in Athens, and then transferred to the Austrian vice-consulate in Janina where he came into contact with the Albanians and began learning Albanian. Finally, in 1851, he was appointed Austrian consul on the island of Syros.
It was during his years in Janina that Hahn toured Albania three times and gathered information on Albanian history, philology and folklore. This vast amount of material was published in the seminal three-part “Albanesische Studien” (Albanian Studies), Jena 1854, which laid the foundations for multidisciplinary Albanian studies. He is also remembered for his “Griechische und albanesische Märchen” (Greek and Albanian Folk Tales), Leipzig 1864, and for accounts of his travels in the Balkans “Reise von Belgrad nach Salonik” (Journey from Belgrade to Salonica), Vienna 1861, and “Reise durch die Gebiete des Drin und Vardar” (Journey through the Region of the Drin and Vardar), Vienna 1867, 1869.
The following text, taken from “Albanesische Studien,” is the account of von Hahn’s expedition through central Albania in 1850.
http://www.albanianhistory.net/texts19/AH1854.html
Селиштев е еден од авторите кои исто така прави разлика меѓу Словените и Арбанасите и Арбанасите ги рамни со денешните Албанци. Имаме посебна тема за Селиштев http://nevistini.blog.com.mk/node/256607
Тука ќе ги прикажеме само некои поинтересни секвенци од неговото дело.
"У крупных феодалов были бароны и вассалы, ходившие с ними на войну. Некоторые из баронов были славянского происхождения, как показывает их славянское прозвище. Например, в числе баронов, находившихся в подчинении дому Музаки, были такие: Nіcolo Sakatі, Duka Dobrіl, gіovannі Czernota, Martіno Czernota [71]. Из среды баронов Музаки выбирали в о е в о д у (voіvoda). Фамильные следы албанских феодалов до сих пор сохраняются в топографической номенклатуре — в названиях областей и отдельных пунктов: Музакья, Дукаджьин, Долина Скандербега (Fuša Skenderbegut в области Мати), Aranіtas (по левую сторону Яницы, между Яницей и ее притоком L'um G'erbεs). Албанские постройки с башнями для защиты (кулы) от неприятеля идут от феодального времени, от построек феодалов, от их укрепленных зданий (Rіtterburgen), послуживших образцом для албанских кул [72]. Феодальный строй в Албании был крепок до последних лет. Албанские беги, многие из которых были потомками средневековых севастократоров и графов Албании, имели огромные владения. Их чифчии, крестьяне-арендаторы, были в полной зависимости от владельца земли. Это были прежние поселенцы долин. Среди них, несомненно, было некогда много славян. Тяжелое оброчное состояние, окружение албанцами преимущественное значение последних в общественном отношении — не способствовало сохранению у славян родовой сплоченности, не способствовало удержанию славянского языка."
За влијанијата на народите кои доаѓале и си бегале од Албанија, меѓу другото и влијанието на Словените Селиштев ни кажува:
"Население долин воспринимало в своей общественной и бытовой жизни много элементов, шедши х с запада и из Византии. Для славянских родов, живших в средней и южной Албании, наибольшее значение имело воздейстие Византии. Норманны также оставили в Албании свои следы в культурном отношении. В период власти анжуйцев и венецианцев, распространилось на сев.-западе и западе Албании много итальянских культурных элементом. И в церковном, и в бытовом, и в культурном отношениях отражаются все эти воздействия. На сев.-западе распространяется католичесто, в прочих областях греко-восточное вероисповедание. Но некоторые из знатных албанцев склоняются в ту и в другую сторону: католики, они щедро одаряют православные монастыри. Архитектура церквей (теперь руины) представляла разные стили: византийский, романский и готический. Вместе с вещевыми заимствованиями шли и их словесные знаки — слова. При сильном воздействии одной группы на другую, входил в употребление и язык воздействующей группы. В обиходе три языка: албанский, греческий и славянский. Ими пользуются знатные лица в письменности. Так, в Драче в XІV в. писали деловые бумаги по-гречески, по-славянски и по-латински. Prіnceps Albanіae Карл Топиа сделал в 1381 г. надпись над южными вратами возобновленной им церкви в монастыре Св. Иоанна-Владимира у Эльбасана на 3 языках: на греческом, латинском и славянском. Позднее наибольшее значение по лучил в письменности славянски язык. Андрей Топиа, по сообщению венецианцев (1434) имел только „sclavos cancellarіos et scіentes asclavіcam lіnguam et lіtteram." То же значение имел славянский язык при дворах Ивана Касгриота и Музаки. Воисава, жена Ивана Кастриота, была дочерью положского воеводы-славянина. В доме Кастриотов славянская речь была наравне с албанской. В своей канцелярии Кастриоты пользовались славянским языком. "
За јазикот на Арбанасите, кој видно се разликува од јазикот на Словените, меѓу другото и домовината на Арбанасите како планински луѓе и нивната главна терминологија:
"На средоточие давних албанских поселений в горных местностях, удаленных от речных долин, указывает и традиционная неспособность албанцев бороться с большой водою рек, как отмечено было выше.
Живя в горных местностях, албанцы занимались главным образом скотоводством. Скотоводство — преимущественно овцеводство — давнее и главное занятие албанцев. Значительное количество скотоводческих албанских терминов указывает на этот род занятий албанцев. Например: delé — „овца", ber — „овца", „скот на подножном корму", daš — „баран", vargεs — „некладенный баран", hanuar — (тоже), vrgār — „некладенный баран", „козел", жеребец", štjeε, šk'erε — „ягненок", „молодая корова", šterpε — „молодая корова", šterpuar — „козел", šterpore — „двухлетняя коза", k'enk', k'εnk' — „ягненок", kuatsε — „белая овца с черными глазами и бровями", en'ε — „дойная овца", pεrtš, pεrtšák — „некладенный козел", „баран", keϑ', k'іϑ' — „козлик", kets, kats, ketš — коза", katsіk — „козочка", εrδī — „козлик", sk'ap, tsap — „козел", tsape — „коза", šіl'ek — молодой ягненок".
Как скотоводы представлены албанцы и в исторических документах. Страна албанцев богата скотом, сыром и молоком, но вина и хлеба немного, — отметил автор описания восточной Европы в начале XІV в. Как скотоводы они не сидят постоянно на одном месте, но группами и родами переходят с одного места на другое (et semper moventur de loco ad locum per turmas et cognatіones suas). Такие же указания представставляют и славянские документы XІV в. Об албанских скотоводах и их катунах в Призренском и Тетовском края в XІV в. были сделаны замечания выше (в І-м отделе)."
"Сигурно" Поповски ќе знае да ни одговори што значат зборовите кои се болдирани со сина боја.
Во следниот цитат, авторот ни кажува за имињата, кои се типични Албански, и имиња кои се Словенски (некои типични, некои библиски со извртена словенска форма), и ни кажува дека во тоа место преовладувале Албанските типични имиња, и се карактеризира како место, со повеќе албанци отколку Словени. Уште еднаш разлика(ОЧИГЛЕДНА), прави и авторот, и секоја здрава глава и ум во светот.
"Области бассейна Мати и Ишми — там находились ранние поселения албанцев, до их движения к югу и северу. Туда зашли только немногие славянские группы. Топографические названия этого края являются албанскими. Славянских названий там весьма немного (см. карту). Горный ландшафт в Мати или раньше в другой какой-нибудь области — это давний ландшафт предков албанцев. На него указывает язык албанцев: названия гор, холмов, горного леса образованы из элементов традиционного (албанского) языка, а не заимствованы со стороны. mal'- „гора", majε- „вершина", „верхушка", moł- „лес", собств. „горный лес" (одного корня с mal'), špat- „лес", склон", bіeškε- „лес", „гора", „горный лес" . Итак, предки албанцев знали лес только в горах. В долинах они встречали иное население — романское или славянское. От этого населения перешло к албанцам название леса, находящегося в долинах: алб. püł — лат. *padūlem <>
http://nevistini.blog.com.mk/node/256607 За полесно да ги разберете текстовите и преведете на Македонски, можете да ја користите оваа страница http://translate.google.com/#ru|mk|
Пак на крај испаѓате Фејк, автор со Фејк аргументи господине Поповски.
"...оваа теза ја застапува и Милан Шуфлај кој вели дека “Во етничката пенетрација на Словените односно Арбанасите во Арбанија значајна улога играле економските услови... во раниот и средниот век вдливо било присуството на словенскиот елемент”… (страна 117, извор Милан Шуфлај-Срби и Арбанаси 10)"
За да биде ова вистинито, јас предлагам да видиме што ни пренесува Милан Шуфлај во неговото дело "Срби и Арбанаси", затоа што некако почнавте да ми делувате несигурно господине Поповски, со прекумерните лаги и манипулации, веќе не ви верувам ни еден збор. Одиме понатаму:
Епа господине Поповски, пред фактите и вистините и Боговите молчат, било тие да се Политеистички или Монотеистички. Вистината можете да танчите, но никако да ја скинете. Испаѓате Фејк автор, каков што и сте, со грабливи особини, да се "украде" историја и нејзини ликови, за да се анулираат сите исконски каратеристики на старите народи, и некои нови народи да си обезбедат идентитет и почва каде ќе почива тој. Но никогаш идентитет не почива на ФЕЈК почва. Дали разбирате колку само сте АМАТЕР за оваа работа?
No comments:
Post a Comment